piątek, 19 sierpnia 2011

Komputer nie włącza się? Napraw sam!

Autorem artykułu jest Michał Kaszta



Już chyba każdemu posiadaczowi kompa zdarzyła się jakaś awaria. Najczęściej zanosimy sprzęt do jakiegoś serwisu komputerowego, tym bardziej jeżeli podzespoły nadal objęte są gwarancją producenta.

Już chyba każdemu posiadaczowi kompa zdarzyła się jakaś awaria. Najczęściej zanosimy sprzęt do jakiegoś serwisu komputerowego, tym bardziej jeżeli podzespoły nadal objęte są gwarancją producenta. Gorzej jeśli okres gwarancyjny już minął – narażamy się w tedy na mniejsze lub większe wydatki połączone z naprawą komputera albo wymianą podzespołów. Jednakże mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że wiele usterek nie wymaga zawiłej wiedzy informatycznej, a naprawy kończą się na odkręceniu kilku śrubek i zamianie części. Postaram się przybliżyć parę najbardziej przeciętnych usterek komputerów PC, z którymi każdy użytkownik powinien sobie dać radę.

Wiele usterek daje się zdiagnozować chwilę po uruchomieniu peceta. BIOS każdego komputera diagnozuje cały sprzęt podczas jego rozruchu i w przypadku znalezienia usterki daje zadowalające znaki dźwiękowe. Analiza znaku zwanego POST zezwoli na najszybszą diagnozę usterki komputera – na podstawie typowych znaków POST sprawdzamy podzespoły wskazane przez BIOS – przydatne będą kolejne części tego artykułu. Zdarza się jednak, że pecet nie uruchamia się w ogóle lub też BIOS nie daje nam żadnych podpowiedzi.


Wymiana zasilacza
Jeżeli twój pecet nie uruchamia się i nie daje żadnego znaku życia – może okazać się, że potrzebna będzie wymiana zasilacza (jednostki PSU). Najprościej jest zabrać się do tego przygotowując zasilacz z innego komputera – taki, co do jakiego mamy pewność, że jest działający gdyż pracował ze sprawnym zestawem PC. Tak więc montujemy dobry zasilacz do komputera, w którym diagnozujemy usterkę. Jeśli komputer odpali się po wymianie zasilacza – mamy pewność co do awarii jednostki zasilania PSU. Jeśli natomiast komputer nadal się nie włącza to winny może być inny podzespół komputera, np. płyta główna. Niestety, może się także okazać, że przepięcie na starym zasilaczu spowodowało bardziej rozległe uszkodzenia – z tego powodu nie polecam montażu starego zasilacza na sprawnym PC, w celu przekonania się czy zasilacz jest sprawny.
Nie jest to na szczęście finisz dla naszego kompa – większość z zasilaczy udaje się bardzo łatwo zreperować poprzez wymianę bezpiecznika – odradzam jednakże robienie tego rodzaju operacji osobom, które nie mają nijakiego pojęcia o elektronice.
Warto w tym momencie zanotować, że przy zakupie komputera PC znaczące jest, by pamiętać o wysokiej jakości zasilacza. Wiele osób zapomina, że jest to bardzo ważny aspekt, a słabej jakości zasilacze nie tylko szybko się psują, ale potrafią także pociągnąć za sobą awarię odrębnych podzespołów i tym samym stracić możemy wiele więcej pieniędzy niż wydając kilkanaście pln więcej na dobry zasilacz.

Pamięć RAM
Kości pamięci RAM to podzespoły, które niestety lubią ulegać awarii, szczególnie w komputerach z wieloletnim przebiegiem. O awarii pamięci RAM możemy przekonać się rozpatrując wspomniany wcześniej znak POST. Znaki dźwiękowe powiązane z awarią pamięci RAM są bardzo zróżnicowane – zależnie od producenta BIOSu, dlatego odsyłam ponownie do standardowej listy sygnałów POST.
Jeżeli nie jesteśmy w stanie rozszyfrować sygnału POST, możemy ręcznie zdiagnozować usterkę na parę sposobów. Na pewno rozpocząć trzeba od otwarcia obudowy komputera i odnalezienia pamięci RAM. Płyty główne wyposażone są przeważnie 2-4 gniazd (slotów) na pamięci RAM, z których nie zawsze wszystkie zajęte są kościami pamięci. Diagnozę rozpoczynamy od wybrania jednej kości RAM i montowania jej kolejno w każdym slocie – potrafimy w ten sposób zdiagnozować awarię pamięci jak i samego slotu. Czynność powtarzamy dla każdej kości RAM – jeśli któraś z konfiguracji zezwoli na bezproblemowe odpalenie peceta to mamy przyczynę awarii – zgodnie z logiką, zniszczenie pamięci RAM albo jednego z slotów.
W wypadku awarii jednego z gniazd pamięci RAM możemy zamontować wszystkie kości z pominięciem popsutego slotu albo (jeśli nie mamy takiej możliwości) oddajemy płytę główną do serwisu komputerowego, gdzie wyceniona zostanie naprawa slotu – sami nie zabieramy się za tego typu naprawy, chyba że naprawdę wiemy co robimy.
Jeżeli natomiast uznamy, że zepsuta jest pamięć RAM – wymieniamy ją lub kontaktujemy się ze sprzedawcą, ponieważ większość obecnych producentów pamięci daje dożywotnią gwarancję na swoje produkty.

Karta graficzna
Podobnie do poprzedniej usterki, awaria karty graficznej powinna być sygnalizowana należytym dźwiękiem przez BIOS. Najczęściej spotykamy się z sygnałami POST przy jednoczesnym braku reakcji monitora – stały czarny obraz. Jeśli jednak komputer uruchamia się bez problemów, tzn. wydaje dźwięki towarzyszące poprawnemu uruchomieniu kompa, jednak ekran zostaje czarny - warto zbadać podłączenie monitora do karty graficznej (przeważnie niebieska wtyczka, VGA). Jeśli przewód wygląda ok. – może okazać się, że karta delikatnie wyskoczyła ze swojego gniazda na płycie głównej. Otwieramy wtedy obudowę i przy odłączonym zasilaniu odkręcamy i wyjmujemy kartę graficzną (profilaktycznie przedmuchujemy slot karty, najlepiej sprężonym powietrzem), następnie wkładamy kartę z powrotem, dokręcamy do obudowy i testujemy czy wszystko działa jak należy.
Jeśli powyższe czynności nie pomogły – pozostaje zgłosić się z kartą graficzną do serwisu. Najczęściej uszkodzeniu ulega procesor graficzny (GPU) lub pamięci – serwisy wykonują wtedy tzw. Reballing BGA, który jest właściwie nierealny do wytworzenia w warunkach domowych.

Przegrzewanie się, wysokie temperatury
Bardzo częstym problemem, towarzyszącym przede wszystkim starym pecetom, jest przegrzewanie się podzespołów. Najbardziej pospolitym objawem są wysokie temperatury z tyłu kompa, w pobliżu wylotu powietrza, a w przypadkach większego zaniedbania – resetowanie się peceta po jego dłuższej pracy.
Żeby temu zapobiec, warto pamiętać o dodatkowym chłodzeniu komputera, w które zestawy nie są domyślnie wyposażane. Mowa tutaj o pomocniczym wentylatorze w obudowie, pomagającym wyciągać gorące powietrze z wnętrza, a także dodatkowe chłodzenie procesora (CPU), zastępujące mniej efektywne, domyślne układy chłodzenia.
Dobrze jest pomyśleć o temperaturach zanim okażą się zbyt wysokie – montaż pomocniczego wentylatora nie jest ani drogi ani skomplikowany, a znacznie poprawi obieg powietrza we wnętrzu kompa. Znaczące jest także, aby pamiętać o systematycznej wymianie pasty termoprzewodzącej na procesorze – kosztuje ona kilka zł, a jej wymiana często obniża temperaturę procesora w stresie nawet o 30%. Wymianę pasy termoprzewodzącej zaczynamy, tradycyjnie, od wyłączenia zasilania i otwarcia obudowy. Namierzamy procesor, przykryty radiatorem z wentylatorem – odpinamy od płyty głównej przewód łączący z wentylatorem (zapamiętujemy jak i gdzie został wpięty), a następnie zdejmujemy kompletne chłodzenie. Istnieją trzy klasyczne metody montowania chłodzenia na procesorze – dla procesorów firmy Intel najczęściej instalowane jest za pomocą czterech obrotowych kołków, które odbezpieczamy przekręcając zgodnie ze strzałkami. Alternatywą dla tego rozwiązania są cztery długie śrubki, które wystarczy wykręcić. Chłodzenie procesorów AMD najczęściej montowane jest zaciskowo, bezpośrednio do plastikowego koszyka przy podstawce procesora. W tym wypadku wystarczy wypiąć zabezpieczenie naciskając kciukiem w odpowiednim miejscu i jednocześnie odbezpieczając przeciwną stronę. Po zdjęciu radiatora przystępujemy do wydobycia procesora z jego gniazda. Tutaj także spotkamy się z kilkoma standardowymi zabezpieczeniami, których usunięcie wiąże się najczęściej z podniesieniem zawleczki. Ze zdjętym procesorem obchodzimy się bardzo delikatnie, lekkie wygięcie jednej z wielu nóżek może uniemożliwić montaż CPU na jego miejsce. Za pomocą ręcznika papierowego, starannie czyścimy górną powierzchnię procesora, tak aby usunąć pozostałości po starej paście – tak samo robimy w przypadku radiatora. Po skrupulatnym wyczyszczeniu obu podzespołów, ostrożnie nakładamy na procesor pastę, którą następnie dokładnie rozsmarowujemy na całą powierzchnię rdzenia procesora. Po nałożeniu pasty montujemy powrotem CPU do jego gniazda, nakładamy radiator i odpinamy wentylator do płyty głównej.
Przed wykonaniem tych czynności warto zbadać temperatury procesora, tak żeby po ich wykonaniu mieć jakiś pogląd na efekty – do tego celu używamy programów typu Everest.
Zdarzają się także przegrzania kart graficznych, które objawiają się wyświetlaniem na ekranie „krzaków” czyli tzw. Artefaktów. Czasami zaobserwować można poziome lub pionowe pasy na monitorze, a także kilkukrotnie powielony, rozmazujący się lub podskakujący obraz. Możemy wtedy spróbować wymiany pasty termoprzewodzącej, aczkolwiek tego typu awarie najczęściej pojawiają się na stałe – a wtedy nie obejdzie się bez reballingu BGA, czyli wizyty w serwisie komputerów.

Płyta główna
Jednym z najbardziej ważnych elementów peceta jest płyta główna – to na niej instalujemy wszystkie podzespoły. Nie są to niestety okazjonalne awarie, a jednocześnie niełatwo jest je zdiagnozować w warunkach domowych.
Jeśli komputer w ogóle się nie uruchamia warto wymontować z płyty wszystkie zbędne podzespoły, zostawiając wyłącznie procesor, jedną kość pamięci RAM i kartę graficzną (jeśli nie posiadamy zintegrowanej grafiki). W ten sposób ograniczamy ilość potencjalnych usterek. Jeśli komputer wciąż się nie uruchamia, a z sygnałów POST nic nie jesteśmy w stanie wywnioskować to możemy próbować wymiany procesora, pamięci i grafiki na podzespoły, co do których mamy pewność, że są sprawne. Jest jednak pewne ryzyko, gdyż jeżeli awaria wywołana jest np. zwarciem na płycie głównej to ryzykujemy wtedy uszkodzenia sprawnych podzespołów.
Jeśli dojdzie do ostateczności i zgłosimy się ze sprzętem do serwisu to musimy liczyć się z tym, że rzadko opłaca się reperować uszkodzone płyty główne PC – zazwyczaj naprawia się tylko te droższe modele lub płyty główne laptopów, których ceny są bardzo wysokie w porównaniu do wartości całego sprzętu.

Napęd optyczny – CD / DVD
W wypadku awarii napędu optycznego diagnoza okazuje się względnie łatwa – awarie cechują się problemami z wczytywaniem płyt – płyty wczytują się znacznie dłużej aniżeli kiedyś albo nie wczytują w ogóle, a w przypadku płyt multimedialnych, odtwarzana muzyka lub film przycina się (uwaga, w tym wypadku problemem mogą być także kodeki audio/video!). Najczęstszą przyczyną tego typu awarii jest zanieczyszczony laser. Czasem wystarczy zastosować specjalną płytę czyszczącą, osiągalną w każdym sklepie komputerowym – koszt jest niewielki. Jeśli to nie pomaga, warto dostać się do samego lasera i przeczyścić go. W wypadku laptopów laser znajduje się bezpośrednio na wysuwanej tacce, natomiast w wypadku napędów komputerów PC, żeby dostać się do lasera należy rozkręcić obudowę napędu. Laser czyścimy za pomocą patyczka do uszu zamoczonego w należytym preparacie – unikamy spirytusu, który może zniszczyć plastikową obudowę lasera.
Jeżeli wyczyszczenie lasera nie pomaga albo usterka objawia się w inny sposób, np. nie wysuwa się tacka napędu albo nie słychać aby płyta się w ogóle kręciła – wymieniamy napęd na nowy, naprawy tego rodzaju awarii zawsze przewyższają niewysoki koszt nowego napędu.

Dysk twardy
Rodzaje awarii dysku twardego są bardzo różnorodne, możliwości jego uszkodzenia jest naprawdę wiele. Bardzo często zdarza się, że dysk nie jest wykrywany podczas uruchomienia komputera. Na początek powinniśmy zbadać czy dysk jest widoczny w BIOS-ie, aby się do niego dostać wciskamy w pierwszej fazie uruchomienia komputera przycisk odpowiadający za uruchomienie menu BIOS – najczęściej klawisz F1 lub DEL, informacja o odpowiednim klawiszu wyświetla się moment po uruchomieniu komputera. Jeśli dysk jest widoczny w BIOS-ie oznacza to, że mamy do czynienia z uszkodzeniem logicznym, z którym uporać możemy się z pomocą stosownego oprogramowania udostępniającego takie opcje jak naprawa systemu plików i/albo partycji. Jeżeli zależy nam na danych z dysku, warto pomyśleć o użyciu oprogramowania do odzysku danych z dysków HDD.
Jeśli nie posiadamy dostępu do żadnego tego typu oprogramowania, zostaje próba tzw. Głębokiego formatowania. Jego wykonanie skutkuje niejako przywróceniem dysku do stanu fabrycznego, skasowane zostają wszelkie dane, a także informacje o partycjach i systemie plików.
Gorzej jest w wypadku, gdy dysk nie jest widoczny w BIOS-ie. Możemy wtedy założyć, że uszkodzeniu uległa elektronika dysku – osoby, które mają jakiekolwiek pojęcie o elektronice mogą podjąć się próby wymiany elektroniki posługując się działającym nośnikiem tej samej serii jako „dawcą”, chociaż najczęściej kończy się wymianą dysku na nowy.
Zdarza się także, że uszkodzenie dysku objawia się głośnym stukaniem w jego osłonie – takie naprawy także nie mają większego sensu, chyba że akurat posiadamy dostęp do specjalistycznego laboratorium. Profesjonalne przedsiębiorstwa są w stanie odzyskać dane właściwie z każdego dysku – nawet spalonego lub stłuczonego na kawałki – taka rozrywka niestety kosztuje niekiedy kilkakrotnie więcej aniżeli nowy komputer.

Błędy oprogramowania, systemu operacyjnego
Bardzo często źródłem błędnego działania komputera nie są uszkodzenia sprzętu, a wadliwe działania oprogramowania, przede wszystkim systemu operacyjnego. Rzadko zdajemy sobie sprawę z tego, że systemy operacyjne (głównie te z rodziny Windows) z czasem wymagają ponownej instalacji. Zależnie od tego jak dbamy o swój system, już po kilku miesiącach komputer może zacząć działać powoli, zawieszać się lub wyświetlać tzw. Blue screen of Death czyli popularny niebieski ekran. System operacyjny z czasem „nabiera” mnóstwo zbyteczny plików i informacji pozostałych po odinstalowanych programach, a także łapie wirusy i różne złośliwe oprogramowanie. Dlatego najczęściej warto rozpocząć naprawę kompa od systemu operacyjnego.
Najczęściej prezentujemy sobie, że reinstalacja systemu wiąże się z utratą danych, ale nic bardziej mylnego. Pliki na jakich nam zależy wystarczy przekopiować na odrębną partycję, na dysk zewnętrzny, pendrive lub po prostu nagrać na płytę. Większość programów posiada także funkcje eksportowania danych, takich jak zakładki przeglądarki internetowej.

---

Zapraszam:

Serwis komputerowy Rybnik
Serwis laptopów Rybnik


Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Karty graficzne

Jak działają karty graficzne?

Roman Michalski 30.06.2011, czytano 20 razy, pobrano kod HTML 1 razy, komentarzy 0.
Wraz z wynalezieniem komputerów nieodłącznym elementem były towarzyszące temu gry komputerowe. Już na pierwszych komputerach można było zagrać w karty, zaopiekować się własną farmą albo postrzelać do obcych. Wraz z rozwojem komputerów...
Wraz z wynalezieniem komputerów nieodłącznym elementem były towarzyszące temu gry komputerowe. Już na pierwszych komputerach można było zagrać w karty, zaopiekować się własną farmą albo postrzelać do obcych. Wraz z rozwojem komputerów, szybkości ich pracy i wydajności ulepszały się także gry dostępne na rynku. Obecnie komputery są już tak zaawansowane, że gry wyświetlane na monitorze są tak idealne, że mogą wręcz zlewać się z rzeczywistością. Zasługa w tym znakomitych grafików komputerowych i rysowników, ale także sprzętu, jaki mamy w domu, a dokładniej pod puszką naszego PC czy klapą laptopa. Aby udoskonalić grafikę nie wystarczy mieć dobrej jakości monitora, ale także zainstalowaną porządną kartę graficzną.
Kartą graficzną nazywamy kartę rozszerzeń naszego komputera, która odpowiedzialna jest za renderowanie grafiki komputerowej, a także tłumaczenie jej na sygnał, jaki zrozumie nasz monitor czy też telewizor. Standardowo jest ona nazywana VGA. Początkowo karty te były w stanie przetłumaczyć na język wyświetlacza jedynie litery alfabetu łacińskiego! Tryb ten nazwany został trybem tekstowym. W następnej generacji karty zdolne były do przedstawiania kolorowych punkcików na ekranie monitora, czyli tak zwanych pikseli (później, w wyższej rozdzielczości, to z nich zostanie stworzony obraz), tryb ten nosi nazwę trybu graficznego. Nowocześniejsze procesory graficzne umożliwiały rysowanie linii, prostych figur geometrycznych, wyświetlanych w trybie 2D, czyli tak zwana akceleracja 2D. Obecnie większość nowoczesnych kart jest wyposażona w funkcje rysunku 3D, czyli tworzenia przestrzeni trójwymiarowej, czyli tak zwana akceleracja 3D. Bardziej zaawansowany technicznie sprzęt jest wyposażony w odpowiednie algorytmy, które umożliwiają wybranie jedynie widocznych elementów przestrzeni trójwymiarowej na ekranie monitora.

Głównym podziałem kart graficznych jest ich podział na te działające jako oddzielne podjednostki komputera oraz te współdziałające i zintegrowane płytą główną. Najważniejszymi funkcjami, jakich dostarcza nam nowoczesny sprzęt graficzny, z którymi warto się zapoznać przed jego zakupem, to między innymi: filtrowanie anizotropowe (w skrócie poprawia jakość przestrzeni trójwymiarowej, zwłaszcza tej obserwowanej pod dużym kątem nachylenia), efekty cząsteczkowe (odpowiedzialne za symulację złożonych zjawisk, jak na przykład: opady śniegu), mapowanie wypukłości (teksturowanie przedmiotów w 3D), Full Scene Anti-Aliasing (poprawa jakości obrazu w dużej rozdzielczości), HDR rendering (dopasowywanie oświetlenia scenerii grafiki 3D do rzeczywistego), Vertex Shader (wspomaga teksturowanie oraz oświetlenia grafiki 3D), PhysX (przyspiesza sprzętowe obliczenia używane w grafice komputerowej dla gier o wysokich wymaganiach technicznych). Na rynku sprzedaży hurtowej kart graficznych znajdziemy bardzo dużo różnych modeli, pochodzących od różnych producentów. Przy kupnie pamiętajmy, że sprzęt którego używamy w jednym PC musi współgrać ze sobą czyli być kompatybilny, dlatego udając się do sklepu warto zabrać ze sobą dane innych podjednostek naszego komputera.

Jak się nauczyć programować?

Autorem artykułu jest seryf



Wiele osób chce lub musi nauczyć się programować w nowym języku. Kupuje, ewentualnie wypożycza wtedy odpowiednie książki, szuka kursów on-line w internecie lub udaje się do osób udzielających korepetycji z programowania. Jednak czy te metody są skuteczne?

'Programowanie jest sztuką' jak mawia klasyk. Programowanie to połączenie analitycznego myślenia z odpowiednim podejściem do problemu. Nie można się nauczyć programowania na pamięć. Dlatego, czytając tylko książki i kursy gdzie mamy do czynienia z suchą teorią, możemy poznać i nauczyć się jedynie składni. Oczywiście składania jest bardzo ważna, bo to podstawowe narzędzie w programowaniu, jednak nie jest to najważniejsze. Zatem jak nabyć umiejętność programowania?

Przede wzsystkim czytając książki albo kursy internetowe, musimy wykonywać zapisane tam przykłady. Nawet gdy są one najprostsze i banalne a efekt końcowy widać na pierwszy rzut oka, warto pisać kod (nie kopiować) i go uruchamiać. W ten sposób uczymy się składni w sposób praktyczny, poznajemy dobre nawyki i widzimy jak wszystko działa w praktyce. Nawet najbardziej banalny przykład można modifykować i dodawać linie kodu któych nie ma w książce lub kursie.

Nauka programowania powinna opierać się głównie na praktyce, czyli pisaniu wszelkiego rodzaju programów. Począwszy od prostych programików, aż do trudniejszych aplikacji wymagających zapoznania się z nowymi możliwościami języka. To właśnie pisanie i jeszcze raz pisanie setek tysięcy, a potem milionów linijek kodu pozwola na opanowanie umiejętności programowania, gdyż tak naprawdę na tym to polega.

W książkach i kursach często znajdziemy tylko podstawowe przykłady programów. Brak tam praktycznych zasosowań i zaawansowanych porad które mogą pomóc zrozumieć i nauczyć czegoś nowego. W tym przypadku, pomocne stają się wszelkiego rodzaju wortale internetowe o tematyce informatycznej, gdzie znajdziesz wiele ciekawych i przede wszystkich pomocnych opisów gotowych kodów źródłowych. Analizujące je oraz edytując, możemy się naprawdę wiele nauczyć.

Podsumowując, nauka programowania opiera się zdecydowanie na praktyce. Trzeba samemu się uczyć pisząc coraz to nowe aplikacje a także edytując i analizując gotowe, zaawansowane kody źródłowe.

Zobacz również:

+ zadania turbo pascal

+ zadania c++

---

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

czwartek, 18 sierpnia 2011

Historia systemów operacyjnych

Historia systemów operacyjnych

Autorem artykułu jest Tomasz Galicki


Każdy użytkownik komputera korzysta na co dzień z systemu operacyjnego, często nawet nie wiedząc, że tak właśnie nazywa się Windows, którego używa. Przyjęło się, że systemy operacyjne są i działają, dlatego nie trzeba się nimi przejmować.
Nikt nie zastanawia się, jak radziły sobie komputery zanim pojawiły się nowoczesne systemy. A tymczasem historia ich powstania jest niezwykle fascynująca!
Wszystko zaczęło się ponad pół wieku temu – w 1956 roku, kiedy to firma General Motors wypuściła na rynek pierwszy system operacyjny - General Motors North American Aviation Input/Output System. Określenie „system operacyjny” było jednak mocno naciągane. System ten potrafił jedynie przetwarzać dane z kart dziurkowanych. Jako że w tamtych czasach tworzono oprogramowanie wyłącznie dedykowane poszczególnym maszynom, zainstalowano go w około 40 kopiach.
Kilka lat później, w 1964 roku rozpoczęto jednak produkcję uniwersalnych systemów operacyjnych. Uczyniła to firma IBM, a koszt wynosił 50 milionów dolarów. Gdy pod koniec lat sześćdziesiątych pojawiły się mniejsze komputery (nie zajmujące już całego pomieszczenia, a jedynie przypominające dużą szafę), rozpoczęto trzymać się pewnych standardów, które obowiązują do dziś.
Wtedy też pojawił się Unix, z którego wywodzą się wszystkie systemy operacyjne prócz Windowsa. Unix uważa się za pierwszy współczesny system operacyjny. Pojawiła się hierarchiczna struktura plików, podział na katalogi czy wielozadaniowość. Napisano go w nowym języku programowania – w C. Wcześniej, każdy system operacyjny przypisany był danemu sprzętowi. Dzięki tej innowacji, Unixa można było zainstalować praktycznie na każdym komputerze.
Kilka lat później, w 1973 roku, pojawił się pierwszy system operacyjny z graficznym interfejsem – Xerox Alto. Wykorzystywano go jedynie do 1981 roku i to tylko w celach badawczych.
W 1981 roku firma Microsoft wypuściła na rynek MS-DOS – prosty system operacyjny, który zapoczątkował przełom – instalowano go bowiem w komputerach osobistych.
W 1983 roku firma Apple produkuje pierwszy komputer biurkowy, który umożliwiał nawigację za pomocą myszy i pulpitu. Była to inspiracja dla Microsoftu, który w 1985 roku wypuszcza na rynek Windows 1.0 z graficznym intefejsem. Prawdziwą furorę robi jednak dopiero Windows NT, który pojawia się na rynku rok po pierwszym systemie operacyjnym Open Source – Linuksem. Od tamtego czasu zaczynają się już prężnie rozwijać nowoczesne, znane nam dziś, systemy operacyjne, które są prawdziwymi kopalniami funkcji – mają wbudowane wiele narzędzi, ułatwiających zarządzanie projektami, nawet tymi najbardziej zaawansowanymi.
Warto też wspomnieć o systemach operacyjnych na urządzenia mobilne. Ich historia rozpoczęła się już w 1989 roku, kiedy to pojawia się poprzednik systemu operacyjnego Symbian – Epoc16. Potem pojawia się już Windows Mobile i Android.
---
T.G.

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

poniedziałek, 18 lipca 2011

Standardy wymagań egzaminacyjnych - Technik Informatyk


Standard wymagań egzaminacyjnych dla zawodu
Zawód: technik informatyk
symbol cyfrowy: 312[01]
Standard wymagań egzaminacyjnych dla zawodu
Zawód: technik informatyk
symbol cyfrowy: 312[01]
Etap pisemny egzaminu obejmuje:
Część I - zakres wiadomości i umiejętności właściwych dla kwalifikacji w zawodzie
Absolwent powinien umieć:
1. Czytać ze zrozumieniem informacje przedstawione w formie opisów, instrukcji, rysunków, szkiców, wykresów, dokumentacji technicznych i technologicznych, a w szczególności:
1.1. rozpoznawać podzespoły urządzeń techniki komputerowej na podstawie symboli graficznych, oznaczeń, parametrów i wyglądu;
1.2. rozpoznawać symbole graficzne algorytmów przedstawionych w postaci schematów blokowych;
1.3. rozpoznawać rozkazy i instrukcje stosowane w językach programowania strukturalnego i obiektowego;
1.4. określać funkcje podzespołów urządzeń techniki komputerowej na podstawie schematów blokowych;
1.5. stosować pojęcia, określenia i nazwy charakteryzujące informatyczne systemy komputerowe;
1.6. rozróżniać sformułowania specjalistyczne zawarte w dokumentacji technicznej informatycznych systemów komputerowych;
1.7. interpretować parametry katalogowe urządzeń techniki komputerowej.
2. Przetwarzać dane liczbowe i operacyjne, a w szczególności:
2.1. analizować algorytmy przedstawione w postaci schematów blokowych, listy kroków lub drzew decyzyjnych;
2.2. analizować programy (strukturę danych oraz algorytmy);
2.3. stosować narzędzia informatyczne do zbierania, porządkowania, przetwarzania i prezentowania danych;
2.4. stosować zasady programowania strukturalnego i obiektowego;
2.5. zamieniać dane w systemach informatycznych z postaci dziesiętnej na dwójkową oraz szesnastkową i odwrotnie;
2.6. analizować pracę systemów informatycznych na podstawie danych uzyskanych w wyniku przeprowadzonych testów;
2.7. dobierać urządzenia techniki komputerowej do określonych warunków technicznych;
2.8. stosować zasady instalowania i eksploatowania systemów operacyjnych;
2.9. stosować zasady administrowania siecią lokalną;
2.10. stosować zasady podłączania sieci lokalnej do Internetu;
2.11. stosować zasady ochrony antywirusowej systemów komputerowych.
3. Bezpiecznie wykonywać zadania zawodowe zgodnie z przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska, a w szczególności:
3.1. dobierać środki ochrony indywidualnej podczas prac związanych z uruchamianiem i eksploatacją urządzeń komputerowych;
3.2. stosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej i ochrony środowiska obowiązujące podczas uruchamiania i eksploatacji systemów
komputerowych;
3.3. wskazywać skutki działań związanych z nieprawidłowym wykonywaniem prac oraz niestosowaniem norm i obowiązujących przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy
oraz wymagań technologicznych;
3.4. rozróżniać środki ochrony podczas prac z wykorzystaniem narzędzi i urządzeń zasilanych energią elektryczną;
3.5. określać czynności związane z udzielaniem pierwszej pomocy w wypadkach porażenia prądem elektrycznym.
Część II - zakres wiadomości i umiejętności związanych z zatrudnieniem i działalnością gospodarczą
Absolwent powinien umieć:
1. Czytać ze zrozumieniem informacje przedstawione w formie opisów, instrukcji, tabel, wykresów, a w szczególności:
1.1. rozróżniać podstawowe pojęcia i terminy z zakresu funkcjonowania gospodarki oraz prawa pracy, prawa podatkowego i przepisów regulujących podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej;
1.2. rozróżniać dokumenty związane z zatrudnieniem oraz podejmowaniem i wykonywaniem działalności gospodarczej;
1.3. identyfikować i analizować informacje dotyczące wymagań i uprawnień pracownika, pracodawcy, bezrobotnego i klienta.
2. Przetwarzać dane liczbowe i operacyjne, a w szczególności:
2.1. analizować informacje związane z podnoszeniem kwalifikacji, poszukiwaniem pracy i zatrudnieniem oraz podejmowaniem i wykonywaniem działalności gospodarczej;
2.2. sporządzać dokumenty związane z poszukiwaniem pracy i zatrudnieniem oraz podejmowaniem i wykonywaniem działalności gospodarczej;
2.3. rozróżniać skutki wynikające z nawiązania i rozwiązania stosunku pracy,
Etap praktyczny egzaminu obejmuje wykonanie określonego zadania egzaminacyjnego wynikającego z zadania o treści ogólnej:
Opracowanie projektu realizacji i wykonanie określonych prac z zakresu diagnozowania i usuwania przyczyn wadliwego działania systemu komputerowego.
Absolwent powinien umieć:
1. Ustalać przyczyny wadliwego działania systemu, na podstawie zaobserwowanych objawów, oraz sporządzać harmonogram prac związanych z diagnozowaniem i usunięciem nieprawidłowości w pracy systemu.
2. Wykorzystywać funkcję autodiagnozy systemu komputerowego oraz analizować dokumentację sprzętową lub programową w celu zdiagnozowania usterki.
3. Dobierać i wykorzystywać oprogramowanie diagnostyczne w przypadku, gdy wbudowane narzędzia diagnostyczne nie pozwalają jednoznacznie ustalić przyczyny powstałej nieprawidłowości.
4. Usuwać zlokalizowaną usterkę programową lub sprzętową w sposób jak najmniej inwazyjny, bezpieczny i kompleksowy dla systemu komputerowego.
5. Przywracać sprawność systemu komputerowego i odzyskiwać dane użytkownika oraz zabezpieczać system przed podobnymi usterkami.
6. Sprawdzać poprawność działania systemu komputerowego z wykorzystaniem narzędzi diagnostycznych oraz formułować wnioski o poprawności działania systemu komputerowego.
7. Opracowywać wskazania do użytkowania systemu komputerowego po diagnozie i usunięciu wad.
Niezbędne wyposażenie stanowiska do wykonania zadania egzaminacyjnego:
Stanowisko komputerowe: komputer podłączony do sieci lokalnej, drukarka sieciowa.
Oprogramowanie: pakiet biurowy (edytor tekstu, arkusz kalkulacyjny, program do prezentacji), pakiety antywirusowe i diagnostyczne, pakiety z aktualizacją systemu operacyjnego. Stół monterski z doprowadzonym zasilaniem, wyposażony w zabezpieczenie przeciwporażeniowe z widocznym ogólnodostępnym wyłącznikiem awaryjnym. Niesprawny komputer podłączony do przełącznika Ethernet z zablokowanym dostępem do sieci lokalnej i Internetu z uszkodzonym podzespołem lub oprogramowaniem. Narzędzia do demontażu i montażu komputera. Środki ochrony indywidualnej. Pojemnik na odpady. Apteczka.
Zmieniony ( 17.06.2007. )

środa, 13 lipca 2011

jak zrobić stronę www

Jak zrobić stronę internetową w prosty sposób

Halina Jaskłowska 16.06.2011, czytano 98 razy, pobrano kod HTML 3 razy, komentarzy 0.
W serwisie 43things.com wielu ludzi deklaruje jako swój cel życiowy posiadanie własnej strony www. Ten cel życiowy jest na 60 miejscu w tym serwisie, co świadczy że jest to marzenie bardzo wielu ludzi. Okazuje się, że obecnie niewiele potrzeba aby własnoręcznie zrobić stronę www. 

Wiele osób sądzi, że aby posiadać własną, profesjonalnie wykonaną stronę internetową będą musieli zapłacić dużą sumę pieniędzy, nawet tysiące zł. Oczywiście jest to prawda jeśli potrzebujesz dla twojej firmy skomplikowany system, który będzie kierował sprzedażą, magazynem, zamówieniami itp. Natomiast jeśli chcesz stworzyć stronę wizytówkę, stronę firmową, blog firmowy lub stronę prywatną można ją zrobić samemu, niewielkim nakładem kosztów.
Szczególnie jeśli to będzie strona dla eksperta czy blog o twoim hobby warto taką stronę zrobić samemu. Wiele osób nie wie jak łatwe zadanie to będzie.

Podstawowe koszty jakie trzeba ponieść to koszt hostingu i domeny.

A jeśli zamierzasz zrobić stronę prywatną tylko aby dzielić się tekstami i zdjęciami ze znajomymi, można założyć stronę internetową całkowicie za darmo. Istnieją serwisy gdzie można założyć sobie konto, dokonać paru ustawień i już masz bloga, na którym możesz pisać i prezentować siebie i swoje hobby. Taką stronę możesz zrobić na wordrpess.com lub blogerze lub innym serwisie. Prostym sposobem zaistnienia w sieci jest stworzenie profilu na mediach społecznościowych np. na Facebooku. Musisz jednak wiedzieć, że wygląd i działanie takiej strony jest uzależnione od właściciela tego serwisu. Serwis taki oferuje do wyboru kilka motywów graficznych oraz funkcjonalności, z których możesz korzystać.
Wadą tego rozwiązania jest fakt, że serwis taki może przestać istnieć lub z jakichś innych powodów twoje konto może zostać zablokowane lub skasowane. Wtedy cała twoja praca idzie na marne.

Dlatego lepszym rozwiązaniem jest stworzenie własnej, niezależnej strony www na wykupionym hostingu.

Pokutuje jeszcze pogląd, że aby zrobić stronę internetową samemu trzeba się wiele uczyć i że jest to trudne. Teoretycznie aby zrobić stronę www trzeba nauczyć się języka html i css. Można stosować kreatory lub edytory, które zrobią tą pracę za ciebie. Obecnie nie ma potrzeby ani uczenia się języka html ani tworzenia stron przy pomocy kreatorów.

Teraz najlepszym i najszybszym sposobem posiadania strony www jest zainstalowanie oprogramowania, które taką stronę utworzy w sposób dynamiczny. Twoim zadaniem jest tylko zainstalowanie tego oprogramowania a następnie wypełnienia strony treścią i zdjęciami. Instalacja trwa naprawdę 5 minut i jest bardzo łatwa, tak że nawet początkujący sobie poradzi. Jest wiele tego rodzaju systamów, jednak najpopularniejsze i najbardziej przyjazne dla użytkownika do Wordpress i joomla.

Wordpress i joomla to systemy darmowe lecz mają pewne wymagania. System ten musi być zainstalowany na serwerze. Dlatego potrzebny ci będzie płatny hosting, który umożliwia funkcjonowanie tego typu systemów.

Aby tworzyć taką  stronę nie musisz znać html. Treści do strony dodaje sie przy pomocy przejrzystego formularza.
Ponadto jeśli prowadzisz firmę i chcesz aby taką stronę prowadził twój pracownik, nie będzie to wymagało specjalistycznego przeszkolenia. Taką stronę może uaktualniać każy po prostu wpisując dane do panelu administracyjnego.
Halina Małgorzata Jaskłowska, pracuję jako webdesigner. Odwiedź mojego bloga: http://kurs.sekretystronwww.pl

wtorek, 12 lipca 2011

Pytania testowe z SOISK

1. Która warstwa modelu OSI/ISO jest powiązana z protokołem UDP ?
A. fizyczna
B. sesji
C. internetowa
D. transportowa *
2. Ile danych możemy przesłąć siecią GigabitEthernet w ciągu 20 sek. ?
A. 10GB
B. 2GB
C. 20GB
D. 2,56GB *
3. Które urządzenie należy wykorzystać, aby podzielić sieć lokalną skłądającą się z 20 komputerów
na dwie sieci nie przesyłające między sobą zapytań rozgłoszeniowych na wartstwie 2 modelu OSI/ISO
A. router
B. switch zarządzalny
C. most *
D. hub
4. W celu wysłania poczty do serwera Microsoft Exchange należy użyć protokołu :
A. POP3
B. IMAP
C. SMTP *
D. NEWS
5. Jakie połączenie z Internetem możemy podzielić na kilka komputerów przy pomocy
routera z funkcją NAT ?
A. ADSL od operatora telefonicznego
B. CATV od operatora telewizji kablowej
C. HSDPA od operatora komórkowego
D. każde *
6. Aby użytkownik mógł korzystać z bankowości elektronicznej (połączenia szyfrowane SSL) router
powinien przenosić ruch na portach:
A. 8080 i 443
B. 80 i 443 *
C. 80 i 434
D. 80 i 444
7. Jaką funkcję w karcie sieciowej pełni transformator na wejściu RJ45 ?
A. separuje obwód elektryczny sieci LAN od obwodu elektrycznego komputera *
B. transformuje napięcie z wysokiego w sieci LAN na niskie w komputerze
C. transformuje napięcie niskie w sieci LAN na wysokie w komputerze
D. w zależności od konfiguracji.
8. Karta sieciowa standardu FastEthernet pozwala na transfer danych z maksymalną szybkością
w trybie FullDuplex
A. 200Mb/s
B. 100MB/s
C. 10Mb/s
D. 12,5MB/s *
9. Który adres protokołu IP w wersji 4 jest prawidłowy ?
A. 192.168.199.256
B. 10.0.0.0 *
C. 1.1.3A.4
D. 20.20.EF.303
10. Przydzielaniem adresów IP w sieci zajmuje się serwer?
A. DHCP *
B. DNS
C. SNMP
D. SMTP
11. Komputer podłączony do Internetu przy pomocy routera zachowuje się nieprawidłowo.
Otwierając przeglądarkę nie wczytują się strony WWW. Wpisując do przeglądarki adres IP również
nie wczytywane są strony. Diagnoza przy pomocy polecenia ping daje efekt pozytywny - host odpowiada
zarówno po adresie domenowym jak i adresie IP. Jaka jest przyczyna takiego zachowania ?
A. Router nie przenosi ruchu do sieci wewnętrznej
B. Router przenosi ruch wychodzący a nie przyjmuje przychodzącego
C. Router nie przepuszcza ruchu na porcie 80 *
D. Router nie przenosi ruchu na porcie 53
12. Jaki protokół routingu wewnętrznego jest określany mianem "protokołu hybrydowego" ?
A. RIP
B. EIGRP *
C. OSPF
D. IGRP
13. Pojęcie "kosztu" pojawia się przy wyliczaniu metryki łącza w protokole routingu OSPF.
Co ma wpływ na "koszt" danej trasy ?
A. cena jaką wyzacza operator zawiadujący łączem
B. cena medium transmisyjnego (miedzi, radiolini, światłowodu)
C. przepustowość łącza *
D. rodzaj zastosowanej technologii transmisyjnej (Gigabit Ethernet,ATM,SONET)
14. Sieć firmy Z składa się z 5 komputerów,switcha,routera,modemu ADSL.
Sprawdzając poprawność konfiguracji do pracy w Internecie pracownik wykonał polecenie
"ping http://www.wp.pl/" na które uzyskał nieprawidową odpowiedź. Kolejnym krokiem było sprawdzenie
tablicy ARP. Jakiego wpisu należy się spodziewać po pierwszym poleceniu ?
A. adresu IP oraz MAC adresu modemu ADSL
B. adresów IP oraz MAC adresów wszystkich pozostałech komputerów w sieci
C. adresu IP oraz MAC adresu serwera http://www.wp.pl/
D. adresu IP oraz MAC adresu routera *
15. Do jakiej klasy należą adresy 191.202.130.5 oraz 225.128.99.30
A. pierwszy do B drugi do E
B. pierwszy do B drugi do C
C. pierwszy do C drugi do D
D. pierwszy do B drugi do D *